Startnummer zoveel

Krakende wagen lopen het langst

De viervoeter wordt oud. Naast zijn lekkende hartkleppen, zijn kunstknie, zijn staar, zijn doofheid is hij nu ook officieel dement. Vandaag staat hij blij naast me in de keuken als ik zijn heerlijke maaltje klaarmaak. Inmiddels mist hij al zijn voortanden en krijgt hij zijn anti-artrose brokken niet meer weg. Maar een heerlijk Ceasar 10+ maaltje vermengd met zijn harttabletten en wat brokken is niet te negeren. Blij loopt hij achter me aan en kan niet wachten om aan te vallen. Ik zet zijn voer op de grond en meneer begint vrolijk zijn bak leeg te........drinken.   Hij neemt de bak ernaast.

En zo zijn er legio voorbeelden. Hij gaat achteruit maar is nog vrolijk en gaat redelijk goed mee uit. Hij kan alleen niet echt goed meer alleen zijn en hij vindt ook dat hij in de nachten uitgelaten moet worden. Hij slaapt al boven omdat zijn hartklachten vooral in de nacht voor benauwdheid zorgen. Dus hij maakt ons gewoon wakker zodat hij voor een ommetje kan. Horen we hem niet dan ligt de behoefde 's morgens bij de tuindeur en kijkt mijn lieve voervoeter mij schuldbewust aan.

Deze week heb ik met de dierenarts besproken hoe we verder moeten. Hij is nog levendig genoeg, ondanks al zijn gebreken. Ik wil hem ook nog niet missen. Voor de benauwdheid zou hij aan de plastabletten moeten. Dat betekent om het half uur naar buiten voor een plasje. Niet te doen naast mijn eigen part-time baan. En dan nog vaker 's nachts eruit.

De grenzen blijven we verleggen. Hij is nog vrolijk en levendig. De dierenarst zou akkoord gaan met euthanasie maar echt lijden doet hij (nog) niet. Waarschijnlijk wordt zijn benauwdheid wel erger als het warmer wordt.

Ondertussen probeert de viervoeter op mijn bed te springen. Na verschillende pogingen is het hem nog niet gelukt.  Ik zie hem zijn zelfvertrouwen verliezen. Je ziet hem denken : Ik ben in een dag oud en stram geworden.  Ach lieverd, deze keer ligt het niet aan jou. We hebben een nieuw bed, een boxspring. Veel te hoog voor een 14 jarige bejaarde hond.

Het schiet nu op

Zomaar een vakantiedag

De buurt is stil en verlaten. De kleine man is vroeg wakker en de grote man is nog vroeger wakker zodat hij vroeg naar zijn werk kan om dan ook vroeg weer naar huis kan komen. Ik zie op tegen de lange dag die komen gaat. Door mijn blessure van het moment zit ik al 4 weken thuis en lukt het niet om zomaar even de auto te pakken om naar het bos te gaan of naar de winkel. Dus zitten we om 8.00 uur gewassen en gestreken beneden. De kleine man is een kei in het zichzelf te vermaken. Ik kijk door het raam en zie een paar ouders hun kind inladen om naar de BSO te gaan. Deze ouders hebben geen vakantie en moeten gaan werken. En dan plots staan er twee vriendinnetjes op de stoep. Uit de vorige klas van de kleine man. Ook zij vervelen zich en hadden het goede idee om het bij ons eens te proberen. Tot het middaguur wordt mijn huis op zijn kop gezet en ik kan alleen maar genieten van de drukte in het huis. De hond denkt er anders over en komt dicht tegen me aan bescherming vragen. En dan is het ineens weer stil en is iedereen weg. De kleine man valt in een "gat" en weet niet meer wat te doen. Aangezien de viervoeter ook nog uit moet bedenk ik dat we wel naar een speeltuin kunnen lopen. Het is nog plaatselijk glad en de kleine man waarschuwt me voor iedere bevroren plas zodat ik veilig de wal over kom. In de speeltuin is hij me snel vergeten en gaat hij totaal op in zijn spel. Hij moet 10 levels halen voordat hij naar huis kan. De bejaarde viervoeter zit naast me op een bankje, in het zonnetje. Al kletsend lopen we daarna naar huis en de oudste van het stel nestelt zich op de bank. Wie bedenkt nou zo'n lange wandeling voor zo'n beest. De kleine man pakt zijn lievelingsknuffel en zijn werkboek en kruipt via de houten ladder naar de bergzolder. Een plek vol met dozen en een klein lichtje. Maar owwwwww wat spannend voor zo'n kind.

Vanavond eten we boerenkool. Een van de laatste keren deze winter want de temperatuur gaat op het einde van de week richting 15 graden. Dan pak ik nog een mooie week mee op jhet einde van mijn blessuretijd. Vandaag had veel mooie, kleine momenten. Ze zijn er altijd maar je moet ze alleen willen zien.

Social media

Het is me al eerder overkomen. Een vriendin belt een afspraak af omdat ze zo moe is. Vervolgens lees ik op haar Hyves dat ze naar Ikea is geweest met een andere vriendin. Eerlijkheid is belangrijk en in combinatie met andere gebeurtenissen was dit einde vriendschap.

Vorige week overkwam me iets waardoor ik besloot myn hyves gedag te zeggen en mijn facebook iets meer open te stellen voor de beste vrienden uit mijn leven. Daarom voegde ik een vriendin toe waarbij ik vorige week mijn hart gelucht heb over een moeder van het schookplein. De conclusie was dat zij het ook maar een raar mens vond. Vandaag heeft zij mijn vriendschapsverzoek geaccepteerd. Ik zie op haar pagina staan dat ze mij samen met de bewuste moeder, op hetzelfde tijdstip heeft toegevoegd. Vreemd omdat deze dames op het moment niet veel met elkaar hebben en zeker omdat beide dames verder niet actief zijn met moeders van het plein. Een naar gevoel.

Ik zie dat mijn vriendin en haar man beiden ook mijn buurvrouw hebben toegevoegd, terwijl ze daar helemaal niets mee hebben en zelfs een oude vriendin van mij die zich vreemd is gaan gedragen. Haar man en zijzelf zijn vrienden op facebook met mensen uit mijn "wereld" waar zij zelf geen goed woord voor over hebben.  En meer.......

De betekenis van deze contacten is niet duidelijk. Ze zullen geen intens contact hebben, ik zie ook geen berichten. Maar het feit alleen al dat ze in de lijst voorkomen zorgt voor vragen, twijfel en onzekerheid. Passende bij de gebeurtenissen van de afgelopen week.

Dat is precies de reden dat ik binnenkort mijn facebookpagina weer enkel openstel voor mensen waar ik in het dagelijkse leven niets mee te maken heb.Mijn vrienden uit het buitenland of uit mijn vorige leven. Oppervlakkige contacten waarbij misverstanden niet voorkomen omdat je niet zo met elkaar bezig bent. Dan blijft het leuk.